Sinds: 2003 goedgekeurd, symposium the grey matter 2003 ceremonieel
Wim van de Grind studeerde in 1965 af aan de TU Delft (e.i.) in de richting “Informatie Verwerkende Machines”. Na een cum laude promotie in de Wis- & Natuurkunde (UU, 1970) waarin hij onderzoek deed naar modellen van de werking van het netvlies, was hij achtereenvolgens wetenschappelijk hoofdmedewerker bij de Medische & Fysiologische Fysica (UU), de Psychofysiologie (UvA) en de Medische Fysica (UvA).
Van 1976 t/m 1982 was hij hoogleraar neurofysiologie en zintuigfysiologie aan de Freie Universität van West Berlijn en van 1987 tot zijn emeritaat in 2001 hoogleraar Vergelijkende Fysiologie bij de Faculteit Biologie van de Universiteit Utrecht. Tijdens deze Utrechtse periode heeft hij zijn onderzoek uitgebreid en zich naast een blijvende focus op de visuele waarneming en ruimtelijk gedrag breder gericht op de werking van het zenuwstelsel van mens en dier. Psychofysica aan intacte organismen, neurofysiologische metingen aan individuele zenuwcellen in het intacte zenuwstelsel en het maken van modellen voor neurofysiologische processen waren daarbij de belangrijkste onderzoeksmethoden. Met zijn multidisciplinaire inslag was Wim tevens een van de grondleggers van het Utrechts Biofysica Instituut (de latere Helmholtz onderzoekschool), waar biologie, natuurkunde en psychologie gezamenlijk onderzoek doen aan de we werking van het zenuwstelsel.
Als hoogleraar stond Wim in Utrecht aan de basis van een aantal uiterst populaire vakken en collegeseries over waarneming, fysiologie en de biologie van intelligentie. Deze onderwerpen zijn ook terug te vinden in door Wim geschreven boeken als “Natuurlijke Intelligentie” (2004) en “Intelligentie in een notendop. Wat iedereen over intelligentie wil weten” (2005). In zijn wetenschappelijke carrière publiceerde Wim ruim 150 wetenschappelijke publicaties, o.a. over het zien van mens en dier, over hypothetische diertjes, bewustzijn, neuronale codes en modellen van visuomotor gedrag.
Na zijn emeritaat was hij tussen 2003 en 2004 Gasthoogleraar ‘Hirnforschung’ aan de Universiteit van Freiburg en bleef hij tot 2010 actief als gastonderzoeker bij de Functionele Neurobiologie van de Universiteit Utrecht. In 2003 werd Wim voor zijn verdiensten voor de biologie in het algemeen en zijn werk in Utrecht in het bijzonder benoemd tot erelid van de UBV. Als gevolg van een herseninfarct leed Wim sinds 2010 aan afasie, waardoor hij niet meer kon praten en schrijven. Gelukkig werkten zijn hersenen verder nog wel goed en kon hij wel lezen. Waar hij vroeger vaak tijd te kort kwam om alle wetenschappelijke boeken en artikelen waarin hij was geïnteresseerd ook daadwerkelijk te lezen haalde hij dit nu ruimschoots in.
